نیما یوشیج
نیما یوشیج، اصل آدی علی اسفندیاریدیر (دوغولوب ۱۲ نووامبر ۱۸۹۶ – اؤلوب ۶ ژانویه ۱۹۶۰) (۲۱ قیروو آیی -آبان- ۱۲۷۴) — ساده‌جه نیما آدییلا تانینان ایرانلی شاعر. فارس و مازانداران دیل‌لرینده یازیردی.[۱]
یاشاییشی و یارادیجیلیغی
دَییشدیرنیما مازانداران ویلاتینین یوش کندینده آنادان اوْلوب. اوشاقلیقدا آتاسی‌نین مال-قاراسینی اوتارارکن چوبان‌لار و مؤوسوم ایشچی‌لر طرفین‌دن دانیشیلان احوالات‌لارا قولاق آسیردی و بۇ گنج نیمانین ادبی مهارتینی ایره‌لی‌لتدی. تحصیلینی اؤنجه قارشینا اوریی یاتمایان دینی مکتبده، سوْنرا ایسه تئهراندا، سئنت-لوی عالمی (کاتولیک) مکتبینده آلیب. اورادا شاعر نظام وفادان شعر یازما صنعتینی اؤیرنیردی. اول‌لر یوشیجین طرزی سعدی و حافظین ادبی عنعنه‌سی‌نین داوامی ایدی، لاکین مازانداران کندین‌دن فرق‌لی اوْلان تئهراندا سوردوگو حیات اونو یئنی و نادیر ادبی یولا گتیردی. عشق مؤوضوسونو مۆعاصیر اوخوجولارا داها یاخین اوْلان قهرمان‌لیق مؤوزوسویلا اوز ائتدی. شعرلرینده حتی تئز-تئز شخصلندیریلمه‌یه مراجعت ائدیردی. عادی اینسانلار طرفین‌دن دانیشیلان ساده دیل اوسلوبونون ایشلدیلمه‌سی اثرلرینه میلّی کولوریت علاوه ائدیردی. نهایت، رمزییه نیمانین یارادیجیلیغین أن دراماتیک تفسیلاتی‌دیر. نیما یوشیجین تانینمیش شعرلری بون‌لاردیر: «افسانه»، «آی گئجه» و «زیندان».
شعرلریندن بیر نمونه
دَییشدیرترا من چشم در راهم
دَییشدیرترا من چشم در راهم شباهنگام
که می‌گیرند در شاخ تلاجن سایه‌ها رنگ سیاهی
وزان دل خستگانت راست اندوهی فراهم
ترا من چشم در راهم
شباهنگام در آن دم که برجا دره‌ها چون مرده ماران خفتگانند
در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام
گرم یادآوری یا نه من از یادت نمی‌کاهم
ترا من چشم در راهم
سنین چین من گوزوم یولدا
دَییشدیرگئجه چاغی سنین چین من گوزوم یولدا
ا. چاغ کی قره لر کولگه لر تلاجن بوتاقیندا
و اوندان غم توپلانمیش اوره ک یورقونلاریوا
سنین چین گوزوم یولدا
گئجه چاغی
اوچاغ کی دره لر ئولموش ایلانلار تک یرده یاتانلار دور
او واخ کی
باغلاییر تله ساپین لولفرین الی، داغ سوگودون ایاقینا
یادیمدان چیخماز سان، منی سالاسان یادا
سالمازسان یا
سنین چین من گوزوم یولدا
چئویرن: صمد بهرنگی
قایناقلار
دَییشدیر- ^ سربس شعرین آنالیتیک تاریخی (تاریخ تحلیلی شعر نو)، شمس لنگرودی، ج ۱، ص ۹۰